Luca Galofaro zręcznie prowadził widzów poprzez znaczące projekty biura IaN+. Zrezygnował z pokazu wszystkich projektów IaN+ - gdyż zajęło by to według niego całą noc. Jak słusznie i po raz kolejny żartobliwie zauważył - ich działania przez lata skoncetrowane były na projektach koncepcyjnych - konkursowych. Przez prawie dekadę praktyki zawodowej zrealizowali jeden istniejący teraz budynek. W prezentowanych projektach zaznaczał działania architektów związane z urbanistyką i kontekstem miejsca - ingerencją w środowisko lokalne i co najważniejsze wpływ projektowanego budynku lub zespołu zabudowy na to co dzieje się dookoła. Takim przykładem mogły być projekty placu - a zarazem "nie placu" znajdującego się na obrzeżach Rzymu czy choćby parking zaprojektowany w okolicy stacji kolejowej również w okolicy Rzymu służący okolicznym mieszkańcom, którzy po pozostawieniu samochodu udają się pociągami do pracy. Budynek parkingu w elewacjach zawierał charakterystyczne elementy "komórek", które pojawiały się tam w różnej wielkości tworząc swoisty raster.
Jednym z ciekawszych projektów była realizacja budynku uniwersyteckiego o niskim budżecie, który zlokalizowany był w wolnej przestrzeni otoczonej wiejską zabudową. Przy tej budowie architekci spotkali się z typowym dla okolic Rzymu problemem znalezienia kawałka ziemi bez śladów historii z czasów cesarzy rzymskich... Architektom projektującym w Krakowie nieraz przeszkadzał wpływ historii na działania projektowe, ale z tego co przekazał gość wykładu w Rzymie jest o wiele trudniej cokolwiek wybudować lub zaadaptować.
Wiele działań biura IaN+, które Luca Galofaro bagatelizował jako ciągnące się latami konkursy, zaowocowało aktualnymi projektami, które Galofaro i Baglivo realizują bądź będą realizować w najbliższym czasie. Jednym słowem - architektura eksperymentalna staje się faktem co cieszy zwłaszcza przy istniejącej ilość nowoczesnej zabudowy w Rzymie, który w porównaniu z Paryżem lub innymi miastami architektury współczesnej wypada blado.
Na koniec zręcznie wypytaliśmy Luca Galofaro o typowe dla pracy architekta sprawy zawodowe, gdyż dekada pracy nad konkursami brzmi bardzo ekscytująco, zwłaszcza gdy na początku wiekszość z nich przegrywamy by w końcu zacząć realizować dzieła na poziomie wyższym niż przeciętna architektura XXI wieku. Otóż obaj wspólnicy, jeszcze długo przed założeniem biura praktykowali - nasz prelegent u Massimiliano Fuksasa (1 rok) oraz w kilku pomniejszych biurach zdobywając podstawowe doświadczenie oraz sporą wiedzę teoretyczną, jego wspólnik zaś u Petera Eisenmana. On podczas praktyki kilkuletniej nauczył się pracy przy wielkich projektach i starał się koncentrować na organizacji pracy i tym podobnych zagadnieniach. Po założeniu firmy i decyzji o pracy przy konkursach obaj architekci jeszcze przez 5 lat pracowali dodatkowo wykonując zlecenia od innych biur. Podsumowując rady Luca Galofaro dla młodego pokoleniach polskich architektów, którzy otwierają własne pracownie - po pierwsze praktyka oraz pewien okres pracy dodatkowiej, a poźniej już tylko wspaniałe realizacje.

Nową ekologią nazwaliśmy wiedzę ekologiczną w kontekście projektu architektonicznego. Ekologia to termin dość ryzykowny i wieloznaczny. Posługujemy się nim nie w obiegowym znaczeniu, związanym z ochroną środowiska, ale w znaczeniu właściwym: ekologii rozumianej jako czynnik kształtowania środowiska, produkt interakcji pomiędzy geografią, klimatem, ekonomią, demografią, techniką, sztuką i kulturą. W takim ujęciu ekologia to nauka o relacjach i złożoności, wymagająca wiedzy z różnych dziedzin wzajemnie na siebie oddziałujących. Oznacza to zmianę paradygmatu naszej kultury . przesiąkniętej interpretacjami mechanistycznymi i determinizmem.

Nowa ekologia pozwala zmienić znaczenie architektury rozumianej jako architektoniczny nośnik struktur miejskich. Architektura z infrastruktury przemienia się w mikroinfrastrukturę. Pojmowanie architektury jako mikroinfrastruktury jest równoznaczne z przeniesieniem uwagi z obiektu na sferę jego oddziaływania, poprzez tworzenie tkanki regenerującej te części miasta, w których przeprowadza się interwencje.

Pracownię IaN+ założyli w 1997 r. architektci: Carmelo Baglivo (1964) i Luca Galofaro (1965) oraz inżynier Stefania Manna (1969). Uczestniczyli w licznych konkursach krajowych i zagranicznych, otrzymali wiele nagród i wyróżnień. Brali udział w wielu wystawach, m.in.: w ArchiLab 2000, 2001 i 2002 w Orleanie (Francja), II Biennale w Walencji w 2003; I Biennale Architektury w Pekinie oraz .Intrusiones. w Centrum Sztuki Współczesnej w Sewilli w 2004; .Italy now. w Nowym Jorku w 2005, na zaproszenie Cornell University, Ithaca, ponadto w .Future for the cities. w Nancy; .New Experiments in Architecture . w Mori Art Museum w Tokio; w Międzynarodowej Wystawie Architektury w Cascais w Portugalii; Biennale Architektury w Wenecji 2000 i 2004. Od 2004 prowadzą zajęcia w katedrze projektowania TU w Berlinie.

Wykład Luki Galofara towarzyszył prezentowanej w Centrum manggha wystawie archITettura / archITektura / archITecture.

Pozostałe zdjęcia z wykładu oraz prezentowane projekty: