Carl Johann Christian Zimmermann (1831-1911), absolwent berlińskiej Akademii Budowlanej, dwukrotny zwycięzca konkursu im. Schinkla, był miejskim radcą budowlanym we Wrocławiu w latach 1864-1871. Mimo że zrealizował w tym czasie kilkanaście budowli o rozmaitej skali, przeznaczeniu i wartości dla miasta, pozostawał dotąd osobą niemal nieznaną. Ten wszechstronnie wykształcony architekt zajmował się tak różnymi zagadnieniami, jak projekty inżynieryjne, urbanistyczne i architektoniczne, projektując budowle sakralne i obiekty użyteczności publicznej. Wśród jego dokonań można wymienić m.in. nowoczesny zakład wodociągowy, któremu nadał ostateczną, wynikającą z funkcji formę, znacznie wyprzedzającą jego czasy, regulację Oławy miejskiej, stanowiącą w istocie początek zakrojonej na wiele lat akcji kanalizacji całego miasta, kościoły im. Zbawiciela oraz św. Trójcy, gimnazja św. Jana i św. Marii Magdaleny, szkoły elementarne, zabudowania cmentarza komunalnego na Grabiszynie, ukształtowanie obecnego pl. 1 Maja oraz zieleńce miejskie. Zimmermann zdradzał cechy myślenia urbanistycznego, rozumiał konieczność współgrania architektury z otoczeniem, sens wpisywania jej w szersze tło znaczeniowe. O wszechstronności Zimmermanna i znaczeniu jego działalności dla miasta świadczy różnorodność zadań, których funkcjonalnemu rozwiązaniu sprostał z dobrym skutkiem.

W latach 1872-1908, jako dyrektor budowlany budownictwa lądowego Hamburga, wzniósł m.in. forum sądowe z więzieniem przy Sievekingplatz, Gimnazjum im. Wilhelma, szpital pawilonowy w Eppendorf, wiele szkół ludowych, siedziby Generalnej Dyrekcji Celnej, zakładu ubezpieczeń i marynarki oraz Szkołę Nawigacji.
Podczas pobytu we Wrocławiu stosował formy klasycystyczne, neorenesansowe i neogotyckie oraz tzw. styl szwajcarski. W Hamburgu powstały budowle w stylu neorenesansu północnego i neobaroku.

Carl Johann Christian Zimmermann całe życie zawodowe poświęcił służbie dwóm ówczesnym metropoliom: Hamburgowi i Wrocławiowi. Jego dorobek obejmował różne, często bezprecedensowe realizacje. Doskonale wywiązywał się ze stawianych mu zadań, będąc architektem szukającym najbardziej funkcjonalnych, rzeczowych rozwiązań, mającym na względzie głównie kompozycję przestrzeni, proporcje architektury i jej współgranie z otoczeniem, nie zaś wyłącznie walory dekoracyjne. Wychowany w tradycjach historycznych, typowy przedstawiciel swojego czasu, nie próbował uwolnić się od form historyzmu, lecz przetwarzać je i upraszczać w ramach wyznaczonych przez dawne stylistyki. Znakomity konstruktor, pragmatyczny inżynier, zdolny architekt i niezwykle sprawny urzędnik o szerokich horyzontach, działający na rzecz miast, w których był zatrudniony. Architekt - inżynier - urzędnik: wydaje się, że wszystkie te funkcje na równi określają Zimmermanna i świadczą o wszechstronności jego działań.